در واقع تداوم این حرکت از شروعش مهم‌تر و لازم‌تر است. این تداوم نیز باید منجر به توسعه آن شود و با استقبال مخاطب از اینگونه سینمایی به دیگر نوبت‌های نمایش یا اختصاص سالن‌های ویژه برسد.
رسیدن به موفقیت در سینمای کودک تدریجی است و این ژانر نمی‌تواند یکباره به شرایط ایده‌آل و روزهای اوجش بازگردد، سرمایه‌گذاری در آن هم‌زمان بر است و به وقت و ایجاد شرایط مناسب نیاز دارد.
برای ایجاد بستر مناسب و یا رسیدن به فروش مقطعی می‌توان روی مدارس حساب بازکرد؛ چرا که این پتانسیل برای بازگشت سرمایه در یک مقطع کوتاه و ایجاد انگیزه برای سینما گران بسیار خوب خواهد بود، بنابر این اگر این اتفاق با هماهنگی وزارت آموزش و پرورش همراه باشد و شکل درستی به‌خودش بگیرد، امکان بروز اتفاق‌های خوبی از این دست در آینده وجود دارد.
هماهنگی‌ها هم باید تداوم داشته باشد و با برنامه‌ریزی پیش برود تا در نهایت سینماهای کودک خالی از تماشاگر نماند. باید میان مدیران سینمایی و مسئولان آموزش و پرورش توافقنامه‌ای امضا شود که طی آن تماشای فیلم برای مدارس به شکلی جدی دنبال شود.
در این راه آموزش و پرورش نقش بسزایی دارد و یقینا با این حمایت سالن‌ها پر خواهد شد. به‌هر حال سینمای کودک نیازمند توجه است تا با حمایت‌های جدی از بحرانی که در آن است، خارج شود.
آموزش و پرورش حتی باید دیدن فیلم را درمیان سرفصل دروس اصلی مدارس قرار دهد و بچه‌ها و خانواده‌های آنها را مقید به رفتن به سینما و دیدن فیلم کند؛
در چنین شرایطی شاهد افزایش مخاطب سینمای کودک و نوجوان و پررونق شدن اینگونه سینمایی خواهیم بود.
این حرکت تنها به سینماگران نفع نمی‌رساند، بلکه جدی گرفتن این کار به ارتقای سطح فرهنگی کشور منجر می‌شود و حرکت رو به جلویی محسوب می‌شود؛ اتفاقی که باعث می‌شود تا به شعارزدگی‌هایی که در زمان‌های مختلف سر داده شده، خاتمه داد.
*کارگردان و تهیه‌کننده سینما
